“Waar God je ook plant: bloei!”. De 68-jarige Salim belichaamt dit Arabische gezegde. Pretoogjes, zongebruinde huid, een prachtige glimlach. We waden ons door de passievruchten, kerstomaatjes en basilicum en nemen plaats in een hoekje in de tuin. Hij reikt me nog een handje frambozen toe voordat we beginnen aan het interview. In 2014 is hij als Palestijnse vluchteling naar Nederland gekomen; via Jordanië, Egypte en Libië. Sinds vier jaar beheert hij de kas van de Abdij in Egmond-Binnen. Iedereen getuigt van zijn waarde, alles wat in de keuken van de abdij wordt voorbereid komt voort uit Salims inspanningen. De kas bloeit, en Salim ook.

Wanneer ben je je voor het eerst met duurzaamheid bezig gaan houden?

In Hebron, waar ik vandaan kom hadden we een stuk land waar we olijven en groenten verbouwden. Ook toen ik in Libië woonde, zorgde ik dat ik bezig kon zijn in een tuin. Toen ik vier jaar geleden, na verblijf in meerdere asielzoekerscentra, in Egmond kwam wonen, hoorde ik van mijn leraar Nederlands dat ik vrijwilligerswerk zou kunnen doen bij de abdij, dus kwam ik met mijn vrouw op de koffie bij abt Thijs en broeder Berry. In eerste instantie heb ik in de keuken geholpen en nam ik kleine taken in de tuin op me. De broeders merkten echter al snel dat ik groene vingers had en langzamerhand kreeg ik een steeds grotere rol in de kas. Nu hoeven we geeneens meer zaden te kopen – alles komt uit deze kas!

Wat betekent deze kas voor je?

Dit is meer dan alleen een groene kas waar ik groenten en fruit verbouw. Ik ben heel dankbaar dat er veel goede dingen op mijn pad zijn gekomen en dat ik hier met open armen ben omarmd. De broeders zijn al op leeftijd en ik vind het belangrijk om ze te helpen. Onze Profeet, vrede zij met hem, heeft ons geleerd dat waar we ook komen, er dingen zijn die heilig zijn, en beschermd horen te worden. Het is meer dan alleen zorg voor de natuur – deze mensen hebben ons omarmd, ik wilde iets teruggeven. Ik kan hier tot rust komen, het helpt me om het verleden te verwerken. De relatie met de planten is een soort vriendschap geworden, het vult de leegte van het gebrek aan familie en vrienden. Sinds ik in Nederland ben en in deze kas werk, voel ik pas voor het eerst dat ik echt leef.

Kan je iets vertellen over duurzaamheid vanuit islamitisch perspectief?

Alles in de schepping doet tasbih, de bomen, de dieren. Wij hebben een verantwoordelijkheid tegenover diezelfde schepping. Kijk met aandacht om je heen en observeer wat er nodig is, draag zorg voor anderen, of dat nou het helpen van ouderen is of onkruid wieden in de tuin. Dit mag dan wel een christelijke abdij zijn, maar ons wordt opgedragen iedereen gelijk te behandelen als mens.

We lopen terug naar de tuin van de abdij waar een heerlijke maaltijd op ons staat te wachten. “Van sommige gewassen weet men niet hoe ze het moeten voorbereiden,” vertelt hij me met een glimlach. “Dan kook ik het samen met mijn vrouw thuis en breng ik het naar de broeders.” Ook vandaag heeft zijn vrouw heerlijk gekookt met postelein uit de kas. De aandacht die in het verbouwen en bereiden van de maaltijd is gestoken is te proeven. Ik krijg een emmertje met tomaatjes, verse munt, pompoen en olijfkomkommertjes mee. Als we samen teruglopen naar mijn auto vraagt hij me te wachten; er wordt nog een courgette in mijn tas gestopt, dan pas mag ik weg.

De ontmoeting tussen Salim en Jamilah vond plaats tijdens een seizoensdag van Heem, een programma van interlevensbeschouwelijke ontmoeting door tuinwerk en kunst. Meer informatie over Heem vind je hier.